Mijn droom achterna

Montpellier Place de la comédie

Het begon allemaal al in 1995 toen ik hier tijdens mijn studie een jaar studeerde. Ik had voor Montpellier gekozen omdat ik toen al weg was van de stad, en niet omdat daar de beste docenten woonden voor het onderwerp van mijn scriptie zoals meer gebruikelijk is. Het onderwerp had ik aan de stad aangepast in plaats van andersom, zoals mijn scriptiebegeleider mijn eigen willetje bij mijn afstuderen nog even benadrukte.

Na een heerlijk jaar ben ik teruggekomen naar Nederland om mijn studie af te maken. Ik heb vervolgens een paar jaar lesgegeven op middelbare scholen en talenscholen wat ik erg leuk vond. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, en er miste iets … en eigenlijk wist ik ook wel wat dat was … ik wilde terug naar Montpellier om daar mijn leven op te bouwen. Je zou het kunnen uitdrukken als: ik wilde terug naar de stad en de omgeving waar ik mijn hart aan had verloren!

Na een paar jaar ben ik gestopt met lesgeven op de middelbare school en heb ik een studie personeelsmanagement gedaan want misschien was dat het wel wat ik wilde, maar nee, en op een dag was ik het weer eens zat om te zoeken naar iets wat ik maar niet kon vinden en heb ik het besluit genomen: ik ga terug naar Montpellier! Na het doorhakken van de knoop voelde ik me enorm opgelucht, voor mij een teken dat ik de juiste keuze maakte. Het avontuur kon beginnen en we zouden wel zien waar het schip zou stranden. Een ander zou misschien een jaar een wereldreis gaan maken om te vinden wat hij of zijn nou echt wil in het leven, ik wilde proberen iets op te zetten in een ander land om er als het mee zou zitten te kunnen blijven.

“Mevrouw, ga toch terug naar Nederland”
Ik rondde op een zaterdag in juni 2002 het laatste examen af voor personeelsmanagement, gaf ‘s avonds een afscheidsfeestje, draaide zondag de schroeven uit de laatste meubels en had maandagochtend de verhuiswagen voor de deur staan. En zo vertrok ik direct de dag erna met de trein naar Montpellier om er een woning te zoeken. Of het nou toeval was of dat het gewoon zo moest zijn, ondanks het grote gebrek aan woonruimte in de stad, en ondanks een groot aantal zeer stellige “Non, we hebben niets te huur” en “mevrouw, ga toch terug naar Nederland” van de makelaars waar ik langs ging, vond ik na drie uur zoeken een fantastisch huis in het historisch centrum van de stad, inclusief Franse balkonnetjes, een wenteltrap en een cave. Alsof het op me lag te wachten!

Op een maandag in september kreeg ik de sleutels van mijn “paleisje” en begon het grote schoonmaken met mijn ouders, donderdag zou de verhuiswagen komen. Op woensdag hadden we een rustdag ingelast en had ik een afspraak met Nederlandse vrienden die hier in de buurt op huwelijksreis waren. Ik zou ze hier hun bruidsreportage afleveren die ik gemaakt had. Na een heerlijke lunch op een leuk pleintje in de zon, liepen we de straat in om mijn nog lege huis te bekijken, maar toen we aankwamen was daar de hele straat geblokkeerd door een gigantische verhuiswagen … uit Nederland. De verhuizers stonden op het punt om ‘in te breken’ in mijn huis. Ze waren een dag te vroeg in Montpellier aangekomen en wilden zo snel mogelijk terug naar Nederland en hadden dus besloten alles maar gewoon even binnen te zetten… Ik was blij dat we er toevallig waren!

Droom werd werkelijkheid
Mijn idee was om een talenschooltje op te zetten voor volwassenen met persoonlijke aandacht voor de studenten en met nadruk op het inspelen op de wensen en behoeften van de klanten. Ik had al wat rondgekeken bij talenscholen hier in Montpellier (er zijn er meer dan 40!) en vond toch dat ook mijn idee van een talenschool kans van slagen zou moeten hebben. Bij veel scholen zijn de studenten vaak nummers, zitten ze in groepen van meer dan 15 studenten bij elkaar of worden ze eerst 30 uur achter een computer gezet om vervolgens twee keer een uur een groepslesje te hebben. Dan kon ik toch ook wel wat bieden! Maar … over mijn schooltje Institut César Langues een volgende keer meer.

We zijn nu ruim twaalf  jaar verder, twaalf jaar van genieten van de stad en de regio, en twaalf jaar van knokken om mijn Institut César Langues draaiend te houden in de wereld van de harde concurrentie, twaalf jaar van ervaringen en veel leren en natuurlijk de Franse papierwereld 😉 Ik ben inmiddels een tweede activiteit begonnen, en sinds 2014 ook werkzaam als hypnotherapeut met mijn tweede nieuwe bedrijfje Grandis! Ose! (Groei! Durf!)

Ik voel me hier erg thuis, ondanks dat het niet erg makkelijk is om hier vrienden te maken / houden, want Montpellier is een transit stad, de mensen komen en vertrekken weer na een paar jaar, en cliché maar toch ook waar … Franse mannen willen graag gelijk ‘meer’ terwijl de Franse vrouwen daarentegen weer snel jaloers zijn.

Nog steeds prijs ik me iedere dag dat ik door de stad loop weer gelukkig dat ik hier kan zijn. Montpellier is een mooie stad met veel mogelijkheden en gezelligheid. Ik zeil zomer en winter regelmatig bij een kleine zeilclub, ga regelmatig met vrienden wandelen in de omgeving, rij graag rond op mijn motor en geniet van lekker eten hier. Kortom: Genieten!

PS: Inmiddels zijn er al zo vaak dingen gebeurd waarvan ik later dacht “het heeft zo moeten zijn!” dat ik er tegenwoordig vaak bijna naar uitkijk en denk van “lukt het niet, dan zal het wel zo moeten zijn en dan komt er wel iets anders op mijn pad” en het leuke is dat dat ook vaak zo is!


Geplaatst

in

, ,

door

Reacties

Eén reactie op “Mijn droom achterna”

  1. Yola Van den Aveling

    Hallo Ienke,
    Heb al veel eerder jouw schrijven gelezen en vind het zo leuk om een kijkje in jouw leven te hebben. Heb vele mooie verhalen van je moesje gehoord zoals je verre reizen en zeiltochtjes met eigen boot. Fantastisch en vond het heerlijk om dat te horen, denk daarbij altijd aan de tijd dat we in het huisje van he ouders zaten en voor jou woning ooit stonden. Op dat moment was je er helaas niet.
    Ook het gebeuren van je motorongeluk hoorde ik toen van je moeder en hoop ik dat het draaglijk is wat na alle behandelingen over is. Heb vd week je moeder weer gesproken en wil je heel veel sterkte wensen voor nu en toekomst.
    Jammer dat ik niet voor de behandelingen bij je moeder kan zijn want na 42 jr door haar verwend te worden mis ik dat 6 wekelijkse bezoekje enorm maar begrijp dat er eens gestopt moet worden.
    Wens je veel geluk in je werk en wat je doet.
    Lieve groetjes van mij Yola vd Bulk-Aveling

Geef een reactie