We blijven reizen na 13/11

Verder gaan met reizen, lachen, leven, werken, dromen, dansen, hopen, lief hebben…de lijst is lang en ik sta nog strak van emoties.

Vrijdag 13 november, ik keek uit naar het einde van deze drukke week. Ik keek er ook naar uit om mijn twee Nederlandse francofiele vrienden te ontmoeten in een nieuw restaurant in Amsterdam, The French Connection. Onder het genot van een glas Champagne vierden we de verkoop van het appartement van een van mijn vrienden.

Samen ontdekten we de originele Franse tapas die op de kaart stonden, we smulden van elk gerecht en genoten van een goed glas wijn. We zaten drie uur lang in het restaurant te kletsen en te lachen, zonder internet, want we hadden geen netwerk in de kelder van het restaurant. Ik zag mezelf al de foto’s van de maaltijd en het restaurant posten bij een artikel voor Frankrijk.nl.

Terwijl ik het restaurant verlaat kijk ik op mijn iPhone, waar ik een stortvloed van berichten op aantref. Het is niet langer mogelijk om te praten over ons diner. Een soort misselijkheid, die ik nog nooit heb gevoeld, overspoeld me. Het ondenkbare is gebeurd. Ik lees met afgrijzen over de aanslagen in Parijs. Ik wil niet, ik kan het niet geloven. Dit is verschrikkelijk!

Terwijl ik in de trein zit, zonder mijn laptop, volg ik de live-tweets. Een paradoxaal beeld op het station Haarlem: heel veel fietsen zijn omgevallen en die van mij ligt onderop. Thuis aangekomen zet ik een verlichte Eiffeltoren en drie kaarsen voor mijn raam. Samen met mijn man kijk ik naar de live-informatie op televisie en social media en geef ik antwoord op berichten. Om 03:30 ga ik pas slapen, morgen heb ik een hockeywedstrijd.

De volgende ochtend staat onze dochter al vroeg in onze slaapkamer. Mijn dochter stort haar hoofd in een kussen terwijl ik haar probeer uit te leggen wat er in Parijs is gebeurd. De aanslag op Charlie Hebdo zit nog vers in haar geheugen. Vervolgens sprint ze weg om te kijken bij haar schoen, die we de vorige avond bij de openhaard hadden gezet voor de komst van Sinterklaas. Ik kan alleen maar blij zijn met die onschuld, en kan die mooie momenten van een 8-jarige niet wegnemen.

Een buurman belt bij mij aan om me een kaars en een knuffel te geven. Dat voelt goed.

Een weekend als geen ander, en ik doe mijn best om mijn gewoonten niet te veranderen. Moeilijk, zo niet onmogelijk! Ik voel me (te) ver van Frankrijk, machteloos. Mijn enige manier om te reageren: laten zien dat wij, zelfs vanuit het buitenland, er zijn voor Frankrijk. Dat Frankrijk niet alleen is in deze strijd. En dat als Parijs, de stad van het licht, is gedoofd, deze opnieuw oplicht doordat de wereld zich met haar verenigd. Ze hoeft niet bang te zijn! Samen met twee collega’s en vrienden hebben we maar een ‘wapen’: social media die is gevuld met berichten van steun die worden gelezen, geliefd en gedeeld door duizenden mensen. We proberen positief te blijven.

Maandagochtend had ik mijn hart vast terwijl ik op weg was naar het Franse consulaat in Amsterdam. Nederlandse vlaggen hingen halfstok, de trein was ongewoon stil, een grijze lucht, alerte ogen, elke krant met dezelfde voorpagina, smartphones die ook bijna allemaal hetzelfde lieten zien, boeketten bloemen en kaarten aan de voorkant van het consulaat en de politie die bij de ingang staat. Voordat ik kan aanbellen gaat de deur al voor me open. Het is geen maandag als geen ander. Ik kan me niet voorstellen hoe de sfeer nu in Frankrijk en Parijs moet zijn. Ik keer als een zombie terug naar Haarlem. Ik doe mijn best om weer aan het werk te gaan. Ik heb liever dat journalisten hun geplande rapportage uitstellen deze week in Frankrijk. Wat kan ik doen? Ik respecteer en begrijp hun beslissing natuurlijk goed, maar persoonlijk had ik deze reis voor mezelf gehouden. Om 12 uur ’s middags houd ik een minuut stilte, wat helaas niet door iedereen op het kantoor wordt gerespecteerd. Dus ga ik buiten staan, aan de voorkant van het gebouw, onder de Nederlandse vlag. Ik hoor de klokken van verschillende kerken in de verte, en ik huil tijdens dit moment van stilte dat enorm lang lijkt te duren. Ik voel me opeens heel alleen, en besef me dat de komende dagen, weken en maanden niet makkelijk zullen worden.

Maar net als de Fransen, en vele anderen mensen, houd ik te veel van het leven, de feesten, de cultuur, de reizen en mijn land. Dus is het niet de tijd om op te geven of bang te zijn, want dat is precies wat ze willen zodat ze ons kunnen beroven van onze vrijheid van meningsuiting, denken en beweging.

Afgelopen januari schreef ik een column met Patrick Mulder na de aanslag op Charlie Hebdo. Mijn mening is niet veranderd, maar alleen maar toegenomen!
Frankrijk is weer het doelwit, maar wat vrijdag in Parijs gebeurde kan helaas morgen ook in andere landen gebeuren. En ik denk hierbij ook aan de verre landen die ook door dergelijke omstandigheden werden getroffen en voor sommigen gebeurd dit zelfs dagelijks.

We moeten met alle mogelijke middelen voorkomen dat deze terroristische bewegingen het mondiale toerisme, het recht van burgers om zich te bewegen en veilig te reizen bedreigen. Toerisme staat gelijk aan ontmoetingen en ontdekkingen, het creëert banden tussen mensen en is voor sommige landen de enige bron van inkomsten.

We zijn allemaal geraakt door deze tragische gebeurtenissen, maar terroristen mogen ons niet beletten om te communiceren en te reizen. Dit betreft de volledige toeristische industrie en ik hoop dat de wereld solidariteit kan tonen door te blijven reizen naar Frankrijk en andere landen. Persoonlijk zou ik volgende week naar Londen en Parijs gaan, naar Parijs voor een evenement #Shamengo #COP21, en in december zou ik gaan skiën in Frankrijk. Het is voor mij onvoorstelbaar om niet te gaan.

Zoals de journalist Bertrand Dicale zo goed zei dit weekend: “Wij rouwen en huilen veel, maar we zullen terugkeren naar het concert, het restaurant en de bistro [in Frankrijk]. We keren terug naar onze vrijheid van het leven.”

Mijn verdriet wordt verenigd met hoop en ik hoop van harte dat de wereld toeristisch zal blijven. Toerisme kan als beste, positief, vrede brengen aan de mensen, aan degenen die ontvangen en degenen die ‘bezoeken’ door het bevorderen van echte ontmoetingen ongeacht religie of afkomst.

Sinds gisteren licht de Eiffeltoren weer op, fier en recht, in staat om alles te weerstaan en weer te leven. Parijs, stad van de liefde en het licht, je bent niet bereid om uitgedoofd te worden en de wereld staat achter je.

Carole Gölitz schreef deze blog in het Frans op LinkedIn. Voor Fransemarkt.nl is hij vertaald en aangepast. De volledige blog is te lezen op: https://www.linkedin.com/pulse/continuer-de-voyager-apr%C3%A8s-le-1311-carole-g%C3%B6litz?trk=pulse_spock-articles