“Dis-donc, vous êtes courageuse chère mademoiselle!” Is een veelgehoorde reactie van de Fransman als ik vertel wat ik voor werk doe.
Ik ben de oprichtster van Paris By Bike. Met 24 lentes jong startte ik mijn bedrijf in hartje centrum Parijs, het 2e arrondissement.
“Ach, dat valt allemaal wel mee hoor! “Antwoord ik vervolgens; met mijn Nederlandse nuchterheid, smart-thinking en een beetje van jullie Franse ‘système D’ ben ik behoorlijk ver gekomen!
Nee, ondernemen in Frankrijk is geen pretje, daar kwam ik al heel snel achter.
Het laatste wat ik wilde toen ik mijn bedrijf opzette, was een glimmend winkelpand met Paris By Bike in koeienletters boven de gevel. Want als je voor die glimmende gevel een paar glimmende fietsen op de stoep stalt, heb je daarvoor een vergunning nodig. Obstakel #1. Ik weet dat de Franse café-eigenaren krankjorum worden van La Mairie de Paris: ze komen dagelijks de terrasjes opmeten, en als een stoelpoot 5 cm buiten de afgesproken en betaalde zone staat, krijgt de baas een flinke boete.
Misschien moet ik maar een aftandse garagebox huren, of een ondergrondse Parking gebruiken als vertrekpunt? Maarja, zo’n lugubere, donkere vertrekplek is nou ook niet echt aantrekkelijk om je vrolijke, 1m90 lange Nederlandse deelnemers te ontvangen.
Per toeval, op weg naar een makelaar, fietste ik langs een prachtig fietsenrek midden in de stad. Wel plek voor 50 fietsen, en hij staat helemaal leeg! Een rustige straat, een gezellige buurtkroeg aan de overkant, en een brede stoep om op te werken.
De rekensom was snel gemaakt: óf ik betaal duizenden euro’s huur p/maand om de fietsjes veilig binnen te stallen, óf ik stal ze gewoon buiten met het risico van 1 gestolen fiets per maand. Dat kost me maar 350€!
6 jaar later kunnen de bewoners en ondernemers uit de Rue Saint-Denis de wijk niet meer zonder ons voorstellen. De glimmende rood-wit-blauwe fietsen op straat, de goedlachse Nederlandse meisjes die er als gidsen werkzaam zijn, en die gekke lange Kaaskoppen die ‘tringelingeling’ voorbij fietsen als de tour vertrekt.
Die 350€ p/maand aan gestolen fietsen heb ik nog nooit betaald. Daarentegen heb ik een maandelijks budget apart gezet, voor de ‘amis’ uit de buurt. Bijzonder aardige SDF’ers, zoals Michel en Moiz, die in ruil voor een gratis kopje koffie, sigaretje of warme lunch met alle liefde onze fietsen in de gaten houden. En natuurlijk onze ‘anges gardiens’: de Algerijnse drugsdealers uit de Rue Saint-Denis, de sexshop-houders en de prostituées, want het blijft de oude rosse buurt van Parijs. “Yvonne, s’ils touchent à tes vélos, ils touchent à nous!”
Ik zal de buurt eeuwig dankbaar zijn voor dit warme onthaal, en de sterke sociale controle. Zó overleef je als jonge Hollandaise op de stoep in de Rue Saint Denis!
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.