Reisbloggen in Frankrijk: ‘betalen is nog onbespreekbaar’

Frankrijk is nooit het modernste land van Europa geweest. Was gratis WiFi in Nederland eerder regel dan uitzondering geworden, moest je in Frankrijk jarenlang nog een paar euro dokken voor een half uurtje internet. Frankrijk en innovaties: een interessant verhaal. Hoe gaan de Fransen anno nu eigenlijk om met vernieuwingen op het wereldwijde web? Rosanne van de reisblog Bonjourfrankrijk.nl ziet de laatste jaren diverse verschuivingen.

Rosanne studeerde in 2013 af aan de School voor Journalistiek en ging aan de slag als freelance journaliste voor diverse media. In eerste instantie schreef ze voor kranten en tijdschriften, later kwamen daar online media en commerciële bedrijven bij. Al snel volgde haar eigen reisblog Bonjourfrankrijk.nl. “Hoewel ik begon met schrijven voor traditionele media, voelde ik snel aan dat er een verschuiving gaande was in medialand en dat mijn kansen ergens anders lagen. Online werd steeds belangrijker, ook al willen journalisten van traditionele media daar ook vandaag de dag nog niet aan toegeven. Ik wel, al geloof ik ook niet dat alle kranten en tijdschriften ooit helemaal verdwijnen. Feit blijft dat de oplagen van deze media de laatste jaren zo goed als overal dalen. Ik besloot mijn toekomst verder uit te breiden op het internet.”

Met die gedachte begon Rosanne haar eigen reisblog, geboren uit passie, maar met oog voor commerciële kansen. Waar ze al snel tegenaan liep, waren persvertegenwoordigers van de oude stempel. “Toen ik begon met bloggen, in 2013, kwam ik via het Frans verkeersbureau in Amsterdam in contact met verschillende persvertegenwoordigers van Franse regio’s. Hun doel: de betreffende regio koppelen aan een journalist, om zo tot promotie op de Nederlandse markt te komen. Ik vertelde deze vertegenwoordigers een voor een enthousiast over mijn blog in de hoop tot een samenwerking over te gaan. Denk daarbij aan een persreis of een advertorial over een bepaalde regio in Frankrijk. Sommige vertegenwoordigers moest ik nog uitleggen wat een reisblog precies was. De meesten wisten het gelukkig wel, maar het besef hoeveel invloed een blogger anno nu kan hebben, bleef vaak uit. Zelfs wanneer ik vertelde over mijn bezoekersaantallen en de snelle groei die mijn website doormaakte (momenteel is dat aantal gemiddeld 10.000 per maand, red.) haalden vertegenwoordigers hun schouders op. Een aantal vertegenwoordigers deed het zelfs af als ‘onzin’ en besloot enkel met traditionele media in zee te gaan. Maar een klein handje vertegenwoordigers zag wel heil in mij als reisblogger. Met hen ging ik in zee.”

En zo geschiedde. “Dat eerste blogjaar maakte ik mijn eerste persreis, de Vendée als bestemming. Daar zat ik dan, als jong reisbloggertje tussen ervaren journalisten die magazines en kranten vertegenwoordigen. Klein voelde ik me allerminst. Ik voelde me juist groter dan deze mensen, want ik was voor mijn gevoel al een stap verder in de toekomst dan zij. Ik vertelde over mailtjes die ik had gekregen van mijn lezers. Over de blogs die het zo goed deden op het web. Zij hadden geen idee en schreven braaf in dienst van het betreffende blad een artikel zo hun baas het graag zou zien. Ik trok mijn eigen plan. Kon artikelen zover uitdiepen als ik wilde – en deed dat ook. Ik zag zelfs die reis mijn bereik groeien en mijn inmiddels trouwe volgers leken net zo blij als ik. Dat ook de vertegenwoordiger van de regio dit zag, voelde prettig. Maar ik wist nog altijd heel goed dat slechts een klein percentage van de Franse vertegenwoordigers er zo instond. Daar stootte ik vervolgens nog regelmatig mijn neus aan.”

Zo tijd wonden kan helen, zo kan tijd ook doen beseffen. “Het meest recente netwerkevenement met vertegenwoordigers van Franse regio’s, in januari 2016, was heel anders dan hetzelfde evenement drie jaar geleden. Zonder al teveel verwachtingen toog ik naar Amsterdam om aan te schuiven bij diverse Franse regio’s. Daar deed ik zoals gewoonlijk enthousiast mijn zegje over mijn blog en luisterde ik aandachtig naar wat de ander hierop antwoordde. Een bijzondere middag, want zo’n 80 procent van de vertegenwoordigers die ik sprak, wilde met me in zee gaan of op een later moment contact houden. Ik werd bewonderd door de Franse vertegenwoordigers. Alsof ogen eindelijk geopend waren. Voldaan en enigszins verbaas verliet ik het evenement. Vier maanden later zat ik met een van de contacten aan een tafel vol kaas in de Franse Auvergne en nog eens een maand later liep ik over bergkammen in de Alpen naar aanleiding van deze netwerkdag. Het kan dus wel: ook Frankrijk gelooft nu in mij als online media. Het duurde alleen even.”

Nu op naar de volgende stap. “Ik word nu regelmatig uitgenodigd voor persreizen, wat natuurlijk heel leuk is, maar waarvan ik helaas geen boterhammen kan eten. Een volgende stap is wat mij betreft een vergoeding voor wat ik produceer. Voor de tijd die ik na de reis steek in producties, de kwaliteit die ik waarborg en het bereik waarmee ik dat deel. Dat is in mijn beleving nog een onbespreekbaar scenario in Frankrijk. Ik weet dat er bestemmingen elders in de wereld zijn die wel met dagvergoedingen of vergoedingen per productie werken, dus helemaal gek is het niet. Nu de Fransen nog. Zou het over drie jaar weer anders zijn?”