Frankrijk en eten

Gisteren was het weer zover. Zo’n momentje dat je denkt, “Frankrijk en eten… echt anders!”. Mijn huisgenootje had een goede “comté” kaas gescoord en ik mocht proeven. Toen ik random een stukje afsneed, keek ze me geschokt aan : “Kaas afsnijden gaat hier niet n’importe comment, Corianne”. Oei.

Frankrijk en eten, ik blijf me erover verbazen. In positieve zin, want ik kan oprecht zeggen dat ik in Frankrijk pas echt heb leren eten. Propte ik ervoor altijd maar wat naar binnen, Frankrijk is de plek waar ik heb leren proeven, herkauwen en genieten. Dat is wat mij betreft het eerste verschil. In Nederland zie je veel mensen op straat of onderweg gauw iets wegwerken. Hier is dat “not done”. Eten doe je aan tafel met tijd en aandacht. Eten met vrienden? Denk maar niet dat je voor middernacht klaar bent. Voor elk detail van de maaltijd is er een moment.

Deze aandacht zorgt er ook voor dat eten vaak het onderwerp van gesprek is. Natuurlijk zijn de verschillen die ik opmerk generalisaties, maar het blijft me intrigeren. Zo zat ik eens op het terras naast vier jongens. Je weet wel, het stoere type: tattoos, ketting, schoudertasje…  En wat was het onderwerp van gesprek? Welke soort kaas het beste bij een Griekse salade past. Geweldig, ik heb het getimed, en de discussie duurde langer dan drie kwartier.

En dan natuurlijk nog het verschil tussen “salé” en “sucré”. Dit onderscheid is heilig. Eerst de hartige dingen, de zoete dingen aan het eind. Of een van die beiden, maar nooit door elkaar. Ik heb Franse vrienden in Nederland hagelslag op brood proberen laten eten naast de traditionele boterham met kaas. Geen succes. Als dessert deed de hagelslag het wel goed. Evenals de stroopwafel natuurlijk.

Het eerste wat mijn Franse huisgenootjes vier jaar geleden vroegen was, “wat is je specialiteit”? Tsja, kwam ik daar aan met mijn wentelteefjes. Maar er is hoop: inmiddels hebben drie Franse vrienden  om mijn zelfbedacht recept gevraagd. Toch wel een  “petite victoire”!

NB. Wil je een cult film zien over eten? Kijk dan “La Grande Bouffe” ui 1973 van Ferreri. Erna hoef je twee weken niet meer te eten.